We werden om 6 uur gewekt door Geerts vertolking van ‘Goedemorgen morgen’. We ontwaakten in ons zouten bedje. De overvloed aan zout was maar een voorbode van wat de dag zou brengen… We ontbeten met verse broodjes, sterk gezoete confituur en met een verdachte fles appelsoyamelk. We sprongen met een fris gemoed in de jeeps, niet echt helemaal zeker waar we nu naartoe zouden gaan; de planning veranderde naarmate de dag vorderde. Of zoals mijn (Claudia) chauffeur Raul vaak liet vallen: ‘Todo es posible, nada es seguro!’ (Alles is mogelijk, niets is zeker!). Ook Willy, mijn (Rebeca) chauffeur, verschafte onduidelijke informatie: ‘Het is nog maar een kwartiertje rijden’, zei hij op de vraag hoelang het nog was tot de eerste stop. Uiteindelijk zaten we nog twee uur in de auto voor we onze benen konden strekken…
Dit was eigenlijk niet zo erg. We konden ons vergapen aan een prachtig uitzicht: nog meer lama’s, vicuña’s en uitgestrekte vlaktes, afgewisseld met monumentale bergen. Bovendien vermaakte Raul ons met het hele oeuvre van Los Kjarkas en karamelsnoepjes gevuld met witte chocolade. Deze laatste bood hij aan onder het motto: ‘Hay que endulzar la vida!’ (Je moet het leven zoeten!).
We stopten bij een treinkerkhof. Het was een soort geroeste speeltuin die we onder de stralende zon verkenden. We vonden er ook een paar koraalstenen tussen twee wagons door.
Niet lang daarna, kwamen we aan in Uyuni, waar een carnavalstoet in volle gang was. Enkelen van ons hadden zich op een betonnen verhoog, in het midden van de straat, gezet. Het was een perfecte plaats om foto’s te trekken, maar ook om bespoten te worden met carnavalsschuim. De middelbare scholieren van ‘Colegio Mixto de Potosí’ maakten hier dan ook vrolijk gebruik van.
Ons restaurant bevond zich midden in het feestgedruis. We aten op de eerste verdieping, en hadden dan ook een mooi overzicht over de stoet. Dit werd ook opgemerkt door de presentatoren van de regionale tv. Plots maakte iedereen plaats voor de presentator die naast mij (Rebeca) kwam staan. Hij nam een interview af over onze indrukken van dit Boliviaanse carnaval: kleurrijk, schattige kinderen verkleed als boze wolf en roodkapje, aanstekelijke muziek, … een onvergetelijke ervaring!
Na een heerlijke lunch maakten we eindelijk de langverwachte trip naar de Salar, of zoutwoestijn. Even leek het alsof we de Salar niet zouden kunnen betreden door de hevige regen van de voorbije dagen, maar de jeeps konden gelukkig de vlakte oprijden. Het weer klaarde op, de wind ging liggen en de Salar werd een magische plek. We liepen met blote voeten in het 3 cm diepe zoutwater. De spiegeling van de laaghangende wolken zorgde voor een surrealistische effect. We bevonden ons bijna letterlijk in de zevende hemel! De vlakte leek zich uit te strekken tot in het oneindige. Vanzelfsprekend leverde dit ook een spectaculaire groepsfoto op, dankzij de deskundigheid van onze chauffeurs, die zich ontpopten tot ervaren fotografen:
Eens in de auto, proefden en roken we helemaal naar het zout. Dat werd er niet beter op, toen we een (zeer korte) rondleiding kregen in een huisje dat gebruikt werd voor zoutwinning. Daar mengden ze het zout met jodium en ze verpakten het handmatig in zakjes die enkel bedoeld waren voor toeristen.
De volgende stop was een quinoaplantage, waar we de fameuze vruchtjes eens van dichtbij konden zien. We reden verder naar Uyuni om de bus te nemen naar El Molino.
Laat in de avond kwamen we uitgehongerd aan. Gelukkig verwenden ze ons met een verrukkelijke avondmaal. Uitgeput, maar nog steeds onder de indruk van de natuurpracht, kropen we in ons vertrouwde bedje.
Claudia en Rebeca