Hoe vul je een laatste dag als je weet dat het afscheid van El Molino als een hete adem in je nek blaast? Trek je je terug op een idyllisch plekje op El Molino om je ultieme dagboekfragment te schrijven? Of stort je je liever in een voetbalmatch om de emoties van het laatste moment te kanaliseren in een sportieve prestatie opdat ze je niet meer zouden overmannen?
Een deel van de groep verkiest dit matchke nadat we todos juntos de voorbereidingen voor het feest voor Mia en de ‘Molenaars’ hebben gedaan. Om 9u iedereen in het gelid met messen en snijplanken, deeg en pannen om een berg snacks, pannenkoeken en fruitsla te maken. Topteam! Een geoliede machine! Na het middagmaal trekken we onze polleras (traditionele rokken) of ponchos weer aan. We zijn uitgenodigd in Yuraj Khasa voor het carnaval van de pueblo (het volk). We durven ons niet te veel voorstellen omdat de dorpen tegenwoordig kampen met leegloop.
Na een uur rijden, onze laatste jeepervaring van deze reis, horen we de muziek al van ver. Don Victor, promotor van Yuraj Khasa, wacht ons op en leidt ons achtereenvolgens langs 4 groepen dansende Bolivianen. Een kleurenpracht, traditionele kledij en instrumenten, dans, muziek, … bailar, bailar, bailar. We worden bij de hand genomen, geen ontkomen aan! We groeten de autoridades, gaan van de ene binnenplaats naar de andere. De spuitbussen met schuim worden leeg gespoten op ons, gringos.
Hélene vindt een vriend uit het colegio terug van op een foto van 11 jaar geleden. Eduardo herkent zichzelf, laat zich licht beduusd maar evengoed behoorlijk verrukt weer vastleggen op papier, vergezeld van een zoen. Hij schenkt zijn kleurrijke confettizakje bij wijze van verzegeling van deze ‘lange afstandsrelatie’ aan Hélene.
Eens we uit gedanst zijn nemen we afscheid van al deze dorpsgemeenschappen die afgezakt zijn naar Yuraj Khasa. We hebben een feestje te organiseren! En wat voor een feestje!
Alle werknemers van El Molino zijn present. Mia opent het feest. We knabbelen en babbelen. Tot aan het officiële gedeelte. Dan gaan we over tot het uitreiken van de MIA’s, de hoogste onderscheidingen voor de warmste mensen! De categorieën gaan van beste keukenprinsessen over de meest betrouwbare chauffeurs tot de categorie van de meest jeugdige, enthousiaste groep! Allemaal krijgen ze een aandenken en geschenk voor hun ongelooflijke inzet. We komen superlatieven tekort om onze jongeren te omschrijven, maar stuk voor stuk sluiten wij, begeleiders, ze met veel genegenheid in ons hart. Maar dé MIA der MIA’s hebben we unaniem en met heel ons hart uitgereikt aan Mia. Met een Mia-lied, een boekje vol getuigenissen en tekeningen, een slinger en 25 maal gracias hebben we Mia bedankt met een zoen, een knuffel en behoorlijk wat tranen. Want weet je, zo’n krachtige, warme, attente, sterke vrouw die zal je nooit meer vergeten. Zij geeft je energie en inspiratie en grift haar oneindige goedheid in je hart.
En zo nemen we Mia allemaal een stukje mee naar huis. Misschien dat ook daar op het thuisfront de gloed van Mia zal stralen.
Morgenvroeg om 9u vatten we onze terugreis aan met een tussenstop in Sucre en Santa Cruz. Met pijn in ons hart laten we El Molino achter. Toch voelen we allemaal dat deze ontmoeting met Bolivia onze batterijen heeft opgeladen. We sluiten af met een dankbaar hart.
Hasta pronto
Inge en Geert
