Dag 13
Verslag: Kaat
Vandaag hebben we tijdens het ontbijt kunnen kiezen tussen zes workshops: machinaal breien, armbandjes maken, gitaarles (wat uiteindelijk schapen scheren werd, gezien gitaarleraar Alan vanmorgen papa geworden is van zijn vijfde, een zoontje), computerles geven, koken en wol kleuren. Ik koos samen met Hanne en Liesbeth voor het maken van bandjes.
Toen van ons elk verwacht werd een klein bolletje wol te maken liep het bij mij al volledig fout. Na enkele minuten had ik mezelf in een wollen spinnenweb verwikkeld. Met veel doorzettingsvermogen heeft Katrien mij van een pijnlijke dood gered. (Dankje, Katrien!) Daarna namen twee vrouwen mij onder hun hoede. Met vingers en draad werd er een heus weefgetouw opgezet. Slik, dat zag er enorm impressionant uit. Ik kan het geduld van mijn “Mama’s” alleen maar prijzen, want ik denk dat ik zo’n vier keer deze constructie bijna vernietigd heb. Uiteindelijk, raar maar waar, was ik de eerste die haar bandje heeft afgekregen!
’s Middags gooide iedereen zijn straffe verhalen op tafel: Niels, onze schapenscheerder, had gevochten met een schaap (en stonk uren in de wind). Ward en Gianella hadden een aantal catechisten leren werken met de computer.
Lisa en Robbe hadden kilo’s en kilo’s groenten gesneden in de keuken. Katrien had de plaatselijke jeugd met een voetbalmatch vermaakt.
Annelore en Jan hadden de tuin piekfijn in orde gezet door het gras af te rijden. Tenslotte hadden Hermelinde, Lieselot en Lauranne de hele balustrade van het tweede verdiep volgehangen met de door hen handmatig gekleurde doeken.
Na een lekker middagmaal mocht ik meedoen met machinaal breien, iets waar ik nog nooit van mijn leven van gehoord had. Isabelle, Lieze en Jolien waren hier al van deze morgen mee bezig. Na twee uur en na bloed, zweet en tranen heb ik toch een degelijke sjaal kunnen creëren. ( Dit kostte bij mij letterlijk bloed; ik heb me weten te verwonden aan een alledaagse breimachine. Go Kaat!)
Om halfvier begon mijn persoonlijke “Mision: Impossible” (wat later een “Mision: Quite Tricky”, maar niet onmogelijk werd): Om de catechisten en keukenhulp te bedanken wouden we pannenkoeken bakken. Dit zou voor hen het dessert worden en voor ons ons avondmaal.
Met een klein leger trokken we de keuken in. Robbe, Lauranne en ik stonden aan het fornuis te bakken. Gianella was zo lief ons telkens met een degelijke schep deeg te voorzien. Lisa zorgde hierbij voor mentale steun en muziek (van foute jaren ‘90 tot Beyonce en Lady Gaga). Om vier uur werden we geconfronteerd met een klein probleempje: op 3600 meter hoogte zijn de baktemperaturen volledig anders. Na een klein stapeltje pannenkoekengedrogten wisten we eindelijk hoe we onze baktechniek moesten aanpassen. Om half acht waren we klaar, doodmoe en de pannenkoeken volledig beu gezien.
Met de hele groep hebben we de keukenhulp en de catechisten aan tafel gezet en hun eten geserveerd. Na een immense hoop afwas konden we ook genieten van ons avondeten.
Hierna speelden we met de hele groep Time’s up (indien u dit niet kent: Google it!). Door de algemene cafeïneconsumptie (gesponsord door Isabelle) nam het spel een speciale wending. Jammer genoeg verhinderde dit niet dat het team van Lieze (alweer) won.
Wat een dag…