Dag 14
Verslag: Hanne
Dit zal waarschijnlijk de kortste blogupdate van de reis zijn, waarvoor ik me nu al oprecht excuseer. Het is gewoon een feit dat we vandaag weinig gedaan hebben. Nee, ik vergis me. We hebben wel veel gedaan, maar het was praktisch heel de tijd hetzelfde. Ik heb jullie waarschijnlijk nieuwsgierig gemaakt naar wat we dan juist deden. Wel, we bereidden het vormselfeest voor.
Morgen, net voor ons vertrek naar Sucre, gaan er hier in El Molino meer dan tweehonderd mensen gevormd worden. Hiervoor mocht El Molino wel een kleine opfleurbeurt krijgen. Het grootste deel van de groep maakte slingers om buiten in de tuin op te hangen en decoratie voor de ramen. Ook werden er vlaggen van onder het stof gehaald en aan de poort bevestigd. Ik zit nu in de tuin deze blog te schrijven, terwijl de avond valt. En geloof me op mijn woord: het ziet er adembenemend uit.
Kaat en ik werden met een aartsmoeilijke taak belast: we moesten papiertjes op kaartjes plakken! Het was eigenlijk de makkelijkste taak die er was, maar wel één van lange adem. Zoals u hierboven al las zijn er zo’n tweehonderd vormelingen, dus moesten er ook meer dan tweehonderd papiertjes op evenveel kaartjes geplakt worden. Ik leg misschien best uit wat die kaartjes juist waren. Er waren eigenlijk drie verschillende kaartjes met de gedaante van Maria of Jezus. Samen met het papiertje dat erop geplakt moest worden, wordt het een bewijs van hun vormsel met hun naam erop.
Na het middagmaal ging iedereen weer verder met zijn of haar taakje, maar door een samenloop van omstandigheden was Kaat iets anders gaan doen en werd mijn team versterkt door Annelore en daarna door Ward. Hij was dringend op zoek naar iets om te doen waar hij vooral niet te veel bij moest prutsen en dus was -volgens hem- lijmen de beste oplossing.
Voor het avondeten was er nog een korte eucharistieviering. Er is hier een heel andere manier van vieren, met meer interactie van de mensen. Zo zaten we bijvoorbeeld in een cirkel en niet allemaal op rijtjes en hielden we op een gegeven moment allemaal elkaars handen vast om het Onze Vader te bidden, in het Spaans weliswaar, om daarna onze glimlach door te geven.
Na het eten, toen we klaar waren met afwassen, kwam het moment dat iedereen zolang mogelijk wou uitstellen: het afscheid van Mia en de dames die in keuken werken. Eerst gaven we de papieren bloemen en harten af aan de seoras om daarna ons zelfgeschreven liedje te zingen op het zeer gepaste “Mamma Mia” van ABBA. Na een dankwoord van één van de dames is zowat iedereen in tranen uitgebarsten en hadden we de beste groepsknuffel van de eeuw!
Ex-mijnwerker Alan stuurde ons daarna onmiddellijk ‘back to reality’ met zijn film over de mijnen, zeer interessant maar ook zeer aangrijpend.
Onze valiezen zijn gepakt, wij zijn klaar om onze lange tocht naar België te beginnen …