Dag 15
Verslag: Lieze
Bedankt voor alles, El Molino!
Deze ochtend zijn een paar van ons om twintig voor zes uit bed gekomen, want we waren uitgedaagd door de catechisten voor een spelletje voetbal. Op het afgesproken uur, namelijk zes uur, stonden we met vier man klaar om te beginnen. Na twee weken hebben Ward, Jolien, Liesbeth en ik nog altijd niet door dat als een Boliviaan zes uur zegt, hij eigenlijk half zeven bedoelt. Katrien was wel al zover, want zij kwam net op tijd aan om ons team te versterken op het moment dat de match eindelijk begon. In teams van vijf tegen vijf, hebben we dan een dik half uur gespeeld. Met versterking van één van de catechisten in ons team, zijn we dan gewonnen met 13-10.
Meter/peter
Na al onze voorbereidingen van gisteren waren we helemaal klaar voor het vormselfeest. We wisten dat de bisschop op komst was en merkten dat de communicanten aankwamen. Dit laatste uitte zich in het feit dat ze met ons op de foto wilden.
Rond half tien was iedereen aangekomen en kon de plechtigheid beginnen. Eerst verwelkomde Mia alle mensen, daarna nam de bisschop het woord en startte de mis. Vergis u niet, met mis bedoel ik geen plechtigheid in een kerk, want het kerkje van El Molino is te klein voor ongeveer tweehonderd mensen. De viering was buiten waar kinderen in de versierde tuin naar hartenlust konden spelen met elkaar en met tientallen ballonnen.
Toen de bisschop de communicanten dan ging vormen, moesten ze allemaal met een meter of peter naar voor gaan. Verscheidenen van onze groep zijn vanaf deze dag meter of peter van één of meerdere Bolivianen, jong en oud. Wanneer een communicant je kwam vragen om peter of meter te zijn, moest je met hem of haar naar voor gaan en je hand op de schouder leggen bij de bisschop. Daarna wenste je hen proficiat en veel geluk en soms kreeg je een communiekaartje. Dit laatste was echter niet altijd het geval omdat alleen de iets rijkere vormelingen, meestal herkenbaar aan wit kleed of kostuum, dit kunnen betalen. Ik heb bijvoorbeeld 5 communiekaartjes gekregen, maar geen enkel van mijn metekindjes, die gekleed gingen in jogging en een warme pull.
Tot snel !
Na de plechtigheid en het middageten, namen we afscheid van El Molino: van de dienstmeisjes, de chauffeurs, de catechisten, de promotoren en Mia natuurlijk. Met heel veel mooie herinneringen zijn we dan op de bus gestapt. Na een rit van ongeveer vier uur en vele prachtige landschappen, kwamen we aan in Sucre, waar het heel hard regende. Als het hier in steden regent, veranderen de straten in rivieren, door slechte rioleringen.
Het hotel waar we verbleven, zag er zeer verloederd uit langs de buitenkant. Binnenin leek het al iets meer op een hotel. Er was geen lift, dus sommigen moesten hun valiezen op een smalle trap drie verdiepingen hoog zeulen. In enkele gangen lagen er plasjes water. De kamers waren eenvoudig, maar de bedden waren groot. Een nachtje slapen hier zouden we wel overleven.
Toen iedereen zijn kamer gevonden had en valies gedropt, zijn we met zijn allen iets gaan eten. Het Europees getinte restaurant was net groot genoeg om met iedereen binnen te zitten en we hebben genoten van een heerlijke biefstuk, pasta of brochettes. Met een goed gevuld buikje zijn we dan nog even op stap gegaan om iets te drinken voor Niels zijn verjaardag, want hij is vandaag zeventien jaar geworden. Wat we gepland hadden als een uurtje in een barretje en dan naar ons bed, is uitgelopen tot drie uur sfeer en dan doodmoe terug naar ons hotel.
Het was een leuke, leerrijke, ietwat emotionele maar ook sfeervolle dag. Ik wou dat ik hier altijd kon blijven.